Leonardo Qaquez

Hiçbir zaman bir tanrının çocuğu olabileceğimi
düşünmemiştim.Ve istememiştim…


Her şey kuzenim Stella’nın bize gelmesiyle başlamıştı:


-Sen aptalın tekisin Leonardo.


-Sen nesin sürtük ?


-Bir dahiyim seni aptal.Voleybol oynamıyı beceremiyorsun
bile niye senle oynadımki ?


-Annemin en sevdiği vazosunu kıran sadece ben
değilim!İkimizde suçluyuz sürtük.


-Bir daha bana sürtük demeeee!!!


-Ne yaparsın sürtük ?


-Senle uğraşmaya bile değmez.


-Kaç sen.


İçeri gitti.Bende odamda yalnız kalmıştım.Birden Stella’nın
çığlıyıyla irkildim ve hemen koştum.


-Le le leo.


-Ne oldu?


-Ca-camdan bak.


Aman tanrım! Kapımızda bir boğa vardı!Ne yapacağımı
bilemedim.


-Leonardo kapıyı zorluyor.


Kütt.. kapıyı paramparça etmişti.


-Üst kata koş Stella


-Ya sen?


-Koş dedim!!!


Hayatımda yapmış olduğum en aptalca şeyi yaptım.Elime bir
ekmek bıçağı alıp ona doğru koştum.Ve bıçağı kalbine doğru soktum.Acı ile
haykırdı.Elinin tersiyle beni duvara fırlattı..Duvara çarpıp yere düştüm.Üstüme
doğru yürüdü.Fakat birden yere düştü.Sırtında üç ok vardı.Düşünce arkasında bir
adam gördü.Bu oydu Apollon’du o.Hayatımı kurtaşmıştı fakat aldığım hasarla
beraber göz kapaklarım kapanmaya başladı.Gözümü açtığımda bir revirdeydim.


-Hey çocuklarrr!!! Uyandı


-Sen kimsin.


-Ben apollon çocuğu Henry Kardeşim!


-Kardeşimmi?


Oww tanrım düşündüğüm şey olamazdı!





Saygılarımla


Not: Apollon çocuğu olmak isterim