İstisna gün^^

Néverrsâ benliğini kaybetmişti. Manevi kardeş'iyle bile uğraşmak sıkıcı geliyordu. Hiç bir şey yapmak istemiyordu, nefes almakta zorlanıyor hatta kalbi sıkışıyordu. Ender rastlanan ruh hallerinden birine bürünmüştü bugün... En değerli varlığının, sahip olduğu en mükemmel kişiyi kaybetmeyi sindiremiyordu. Olamazz..! Bu olmuş olamaz. Bana... bana bunu yapamaz! diye düşündü. Onu sonsuza kadar bekleyeceğine söz vermişti halbuki peki neden sözünde durmamıştı? Onu anlayan tek insandı o. İçindeki birbirinden farklı yüzleri tanıyan kişiydi. Anlatmadan sorununu anlayabilen birisiydi. Kendisini kendinden daha iyi tanıyan ve sevendi. Yaşama sebebiydi belki de... Birbirlerini tamamlayan iki eşsiz parçaydılar. O paylaşmak istemediğiydi. Öyle ki bazen hiç kimsenin onu görmemesini, dinlememesini, kimsenin ona hayran bir şekilde bakmamasını istiyordu. Yıldızlar kadar büyük ve parlak, asla sona ermeyecek bir aşkları vardı. Yada o öyle sanıyordu...
"O bana yıldızlardan bahsederken, ben gözlerimin parıltısını anlattığını zannederdim..." düşüncelerini sesli ifade etmesinin anlamını kendisi de bilmiyordu -bunu umursayacak durumda değildi zaten-.
"...kalbimden tutup beni yeryüzünün kalabalık ve gürültüsünden göklerin sessizliğine çıkarırdı..." Eski günleri hatırlayınca göz pınarlarının yavaşça dolmaya başladığını anlamıştı. Şimdi o günlere özlem mi duymalıydı?
"Belki de onu o kadar çok seviyordum ki, onun beni sevip sevmediğini göremiyordum..." Bu düşünceyi elinden geldiğince kafasından uzaklaştırmaya çalışmıştı. Her şeye rağmen kendisini hiç sevmemiş olabilir miydi?
"Meğersem her zaman kendimi kandırmışım!" Göz kapakları ağırlaşmaya başladığında arkadan gelen çıtırtıyla yerinden irkildi. Eğer orada biri varsa ve söylediklerimi duyduysa diye düşünmüştü. Şimdi sesli düşündüğü için içten içe lanetler okuyordu. Bir çırpıda göz yaşlarını saklamaya çalıştı. Ne var ki artık çok geçti...
"Merhaba Néverrsâ..."

Kate, Olimpos macerasından sonra rahatlamak için Long Island Kıyısına gidiyordu. Tumu hala annesiyle birlikteydi ve biraz daha orada kalırsa gittiği fark edilicekti. Tam ilerlerken konuşan birinin sesini duydu. Bu sesi tanıyrdu ve duymasını isteyeceği ilk on sese girmeyeceği kesindi. Bir süre durup onu dinledi.

"O bana yıldızlardan bahsederken, ben gözlerimin
parıltısını anlattığını zannederdim..."
"...kalbimden tutup beni yeryüzünün kalabalık ve
gürültüsünden göklerin sessizliğine çıkarırdı..."
"Belki de onu o kadar çok seviyordum ki, onun beni
sevip sevmediğini göremiyordum..."
Meğersem her zaman kendimi kandırmışım!"

Néverrsâ orada durmuş,, içini döküyordu. Ama niye buraya gelmişti ki? Kate dayanamayıp saklandığı yerden çıktı. Kuzeni onu duymuş gibi birden ona döndü.Yüz ifadesinden düşüncelerini sesli söylediği için lanet okuduğu belli oluyordu. Kate ona yaklaştı ve "Merhaba Néverrsâ" dedi.

İşte yakalanmıştı. Hemde bir Poseidon çocuğu olan Kate'e... Göz yaşlarından dolayı gözleri buğulanmıştı ama karşısındaki seçebilmesi o kadar da zor değildi.
"Merhaba Kate..." Ona yakalanığı için sevinsin mi üzülsün mü bilemiyordu. Aralarının pek iyi olduğu söylenemezdi. İsterse bütün kampa dedikoduyu yayabilirdi -ki bu an meselesiydi-. Napacağını şaşırmış bir şekilde öylece kala kalmıştı. Yine de olay büyümeden kontrol altına almalıydı. Başka bir facia daha çekecek durumda değildi.
"Hiç havamda değilim benle uğraşmaya kalkma sakın!" Ne olur ne olmaz ben tedbirimi almalıyım diye düşünmüştü. Kate'ye gözü kapalı inanması sadece aptallık olurdu...

"Merhaba Kate..." biraz dalgın
görünüyordu.Kate her ne kadar onu sevmese onun için üzüldüğünü hissetti.
Bu kampta herkesin bir sorunu vardı galiba. Sonra ona baktı. O bakar bakmaz Néverrsâ "Hiç havamda değilim benle uğraşmaya kalkma sakın!" diye bağırdı. Kate ona üzgün gözlerle baktı. Babasıyla kavgasından sonra bir de Hades kızıyla uğraşamazdı zaten. "Merak etme, benim de havam yok. Buraya sadece rahatlamaya geldim." dedi.

Bunu dedikten sonra kumsala doğru ilerledi. Kızın ayak seslerini duyabiliyordu.

Kate, kumsala doğru yürümeye başladığında ayaklarının istemsiz bir şekilde onu takip etmeye başladığını farketmişti. İşin aslı dertleşecek birine ihtiyacı vardı. Kate'in de havası olmadığına göre neden olmasın? diye düşündü. Şuan karşısındaki kişinin kim olduğunun onun için önemi yoktu. Sadece birine içini dökmeye ihtiyacı vardı. Bu kişi Poseidon'un kızı bile olsa razıydı...
"Senin de mi sorunların var Kate? Hemde beni umursamayacak kadar büyük sorunların?" Néverrsâ bu duruma düştüğüne hala inanamıyordu. Herkesin yanında ona değer veren bir dostunun olması gerekmez miydi? Peki neden kendisinin böyle bir kimsesi yoktu. Kate'i kıskanmaya başladığını anladı. Onun şuan konuşabileceği bir sürü insan vardı. Peki ya kendisinin? İmkansız diye bir şey yoktur diye iç geçirdi. Belki de Kate ile ne kadar iyi anlaşmasalarda bu durum değişebilirdi. Kate'in ona ihtiyacı olmayabilirdi fakat Néverrsâ'nın birine ihtiyacı olduğu kesindi.
"En az senin beni umursamayacak kadar büyük olan sorunların kadar büyük sorunlarım var..."

Kate'nin yanına yetiştiğinde derin bir nefes almıştı. Anlatıp anlatmamak arasında tereddütte kalmıştı.
"Aldatıldım!" Ağzından dökülen kelime kulağına iliştiğince iğrenerek gülümsemişti. Duyguları karman çorman olmuştu. Ne düşüneceğini nasıl davranacağını bilemez hale gelmişti. Söylediği gerçeği kendisi henüz kabullenememişti bile...
Kate'in yüz ifadesinden daha farklı bir sorun beklediği anlaşılıyordu. Fakat onun beklediği sorun daha önemsiz bir sorundu. Belki de bir Hades kızının, yani benim aldatılma ihtimalinin olmadığı düşünüyordu diye iç geçirdi.

Kate şimdi ayağa kalkmış ilerideki erkek silüetine bakıyordu. Ama çocuk sanki onlara inat orada duruyordu. Kate o mesafeden bile onun gülümsediğini görebiliyordu. Néverrsâ'ya döndü ve oturdu. "Sence kim olabilir? Onu daha öncehiç görmemiştim." bunu fısıldayarak söylemişti.

Sonra kendine geldi ve çocuğa tekrar baktı. Néverrsâ hla şaşkın gözüküyordu. Kate ayağa kalktı, sonra çocuğa dönerek "Neden buraya gelmiyorsun? O bilge sözlerini buradan söylesen ölmezsin değil mi?" dedi. Çocuk bunu duyunca yine gülümsedi, yine de durduğu yerden onların yanına doğru yürümeye başladı.

Yavaş adımlarla ileride duran iki meleze doğru yürümeye başlamıştı. Acelesi yoktu, fakat bir yandan da Melez Kampı'nda tanışacağı ilk melezler bu iki kız olduğu içinde heyecanlanıyordu. Konuşmalardan anladığı kadarıyla kızlardan biri aşk acısı çekiyordu. Diğeri de onu teselli ediyordu. Aralarının pek iyi olduğu söylenemezdi. Fakat şuan ikisinin de sorunlarını paylaşacak birine ihtiyacı olduğundan çok iyi dostmuş gibi görünüyorlardı.
"Merbaha ben Eddy Neveen Shwartz. Melez Kampına yeni geldim ve tanıştığımıza sevindim" Kızların ikiside inanılmaz bir güzelliğe sahiptiler. Bir tanesi mavi gözleri ve bembeyaz pamuksu teni çok hoş bir uyum oluşturmuştu. Sarı dalgalı saçları çok uzun sayılamazdı. Dudaklarının rengi kırmızıdan çok pembeyinin tonlarındaydı. Diğer kız ise kızıl saçları ve kırmızı dudakları aynı tonlardaydı. Saçları omuzlarına dökülmüştü. Beyaz pürüzsüz bir cilde sahipti. İkiside etrafına muhteşem bir güç yayıyordu...

Çocuk yanlarına geldiğinde Kate çocuğun Hermes klübesinden olduğunu anladı. Çünkü çocuk tıpkı Hermes'e benziyordu. Onlara yeterince yaklaştıktan sonra "Merbaha ben Eddy Neveen Shwartz. Melez Kampına
yeni geldim ve tanıştığımıza sevindim" dedi.

Kate bunu dedikten sonra çocukların onları süsdüğünü fark etti ve bu onu biraz rahatsız etti. Sonra eski dost canlısı kişiliğine bürünüp gülümsedi. "Merhaba, ben Katelyn Fleur Lefepre. Poseidon'un çocuğu, klübe lideri, pegasus eğitmeniyim." bir süre durup bekledi. "Rütbelerin bir önemi yok tabii." diye ekledi. Sonra geri çekilip Eddy'nin Néverrsâ ile tanışmasını bekledi.

Kate kendini tanıttıktan sonra sıra kendisine geldiğini anladı. Çocuk uzun boylu ve kaslıydı. Kahverengi saçları, yeşil gözleri ve beyaz bir teni vardı. Karşısında görmeyi beklediği tipin böyle bişey olmadığı kesindi. Ama karşısına bu çocuk çıktığına sevinmişti.
"Néverrsâ Gsâtdx Jéqnahuxx ve Hades'in kızıyım..." Bunu her zaman gurur duyarak söylemişti. Fakat şimdi söylerken adeta duygusuzdu.
" Tanıştığımıza sevindim Nivâ umarım böyle demem sorun olmaz ve Kate" Çocuk masumca gülümsemişti. Onun için kimin çocuğu olduğun farketmiyordu belki de...
"Hayır sorun yok Edd... " Kate şok olmuş bir ifadeyle kendisini süzdüğünde asla yapmayacağı bir şeyi yaptığını fark etmişti.
"Yok mu?" Kate'in hala kafası karışık görünüyordu.
"Sorun şu ki ben lakap takmayı ve lakap takılmasını sevmem. Fakat şuan hoşuma gitti o yüzden sorun yok Kate..."

"Sorun şu ki ben lakap takmayı ve lakap takılmasını sevmem. Fakat şuan hoşuma gitti o yüzden sorun yok Kate..." Nivâ'nın gizemli biri olduğu her halinden anlaşılıyordu.
"Vayy demek istisna gündeyiz Nivâ! Bugün tanışmış olmamız muhteşem..." Kendisini faylasıyla şanslı hissetmişti. Melez Kampı'na bugün katıldığı için çok mutluydu. Özel insan olmuştu. Burada gerçekten kalıcı dostluklar kurabilirdi. Melezler sahte veya yapmacık davranmıyorlardı. Dışardan nasıl görünüyorlarsa öylelerdi -istisnalar hariç-.^
"Ee Kate senin sorunun ne?" Nivâ'nın konuyu kapatmış olması iyi miydi kötü müydü bilmiyordu...

Kate'in söyledikleri karşısında şaşkınlığını gizleyememişti. Bir Poseidon çocuğunun sudan uzak durması oldukça zordu. Buna nasıl dayanabiliyor acaba? diye düşündü. Valentine için kendini tehlikeye atması onun için tam bir delilikti. Zeus'un çocuğu için neden babasını karşısına almıştı ki...
"Kate kendi benliğini inkar edemezsin. Sudan uzak duramazsın. Çektiğin ızdırabı düşünemiyorum bile... Suya olan hasretin hiçbir zaman bitmeyecek. Ve en önemlisi sudan ne kadar uzak durursan gücünü o kadar kaybedeceksin. Babana kızgın olabilirsin fakat kendini bu şekilde cezalandıramazsın" Kate'in gözlerinin derinliklerinde çektiği acıyı görebiliyordu. Buna dayanması ne kadar mümkündü ki?

"Hermes'in çocuğu olduğumu düşünüyorlar" Edd, kızların konuşmalarını yorum yapmadan dinlemişti. İkisinin arasında nasıl bir bağ olduğunu çözmeye çalışıyordu. Ama bütün gözlemleri sonuçsuz kalıyordu. Fazla gizemlliydiler. Onlar anlatmadığı sürece aralarındaki ilişkiyi çözmek nereneyse ımkansızdı. Bir cümlesinden sonra kesin düşmanlardı diye düşünüyordu. Başka bir cümlede de oldukça iyi anlaşan dostlar diyordu.
"Hmm..." Kate'in aslında bu soruyu sormadan onun hangi kulübeye ait olduğunu bildiğine neredeyse emindi. Demek ki rahatsız olmuştu ve konuyu kapatmak istemişti. Bir anda bu kişinin kendi olduğunu anladı.
"Rahatsız ettiysem gidebilirim siz rahatça dertleşin..."

"Yok hayır yani ben rahatsız olmuyorum ama Kate'i bilemem..." Néverrsâ bu yeni çocuğa diğerlerinden daha farklı davrandığını farketmişti. Yıllardır oturan karakteri bu çocuğa karşı işlemiyordu sanki... Belki de bugün tanıştığımız içindir diye düşünüyordu. Zaten bunun başka bir açıklaması olabilir miydi ki? Ne olursa olsun artık çok geçti... Şu ana kadar nasıl davrandıysa öyle davranmaya devam etmek zorundaydı. Belki de çevresinde kazanacağı dostlardan biri Edd olabilirdi. Bunu istiyordu.
"Sevindim Névâ... Kate seni rahatsız ediyor muyum?" Kate'in bedeni burdaydı fakat ruhu kim bilir neredeydi. Gözleri çok çok uzaklara kilitlenmişti. Deniz, gözlerinin rengini kendiyle aynı renk yapmıştı. Onun ne kadar acı çektiğini görmemek mümkün müydü?
"Kate iyi misin?"

İkisi de bir şeyler konuşuyordu ama Kate dinlemiyordu. Denize bakıyordu. Baktıkça da babasıyla olan kavgasını, sudan uzak kaldığı zamanlarda çektiği acıyı hatırlıyordu. Birden kendi ismini duydu ve ikisine baktı. "Özür dilerim.. Duymadım ne dediniz?" dedi. Ardından ikisinin yüzünde de üzgün ve anlayışlı bir ifade belirdi. Kate bundan biraz rahatsız oldu. "Şu yüz ifadesini yapmayı keser misiniz? Gerçekten rahatsız edici." sonra tekrar denize döndü.

Sonra Eddy'e dönerek "Bu arada beni hiçbir şekilde rahatsız etmiyorsun. Hatta burada olmandan mutluyum, dostlar bana her zaman iyi gelir. Üstelik senin gibi filozoflarsa." bunu söyledikten sonra gülümsedi. Diğerleri de rahatlamış bir ifadeyle gülümsedi.

Tumu annesinden yeni dönmüştü.Oldukça yorgun ama aynı zamanda mutluydu.Mutlu olmasının nedeni annesini görmüş olması ve dahası ondan ışınlanmayı sağlayan sihirli bir kemer almış olmasıydı.Yorgun olmasının nedeni ise bu kemer le ışınlanmak oldukça dikkat gerektiriyordu.

Biraz dinlenmek için Long Island Koyu'na gitmeye karar verdi.Deniz kenarına bir kaç metre kalmıştı ki konuşmalar duydu.Önce konuşan sesleri tanıyamadı ama sonra birinin Kate olduğunu farketti.Kate:

"Bu
arada beni hiçbir şekilde rahatsız etmiyorsun. Hatta burada olmandan
mutluyum, dostlar bana her zaman iyi gelir. Üstelik senin gibi
filozoflarsa."

Tumu acaba Kate kimle konuşuyor diye düşünürken aklına onu şaşırtmak için iyi bir fikir geldi.Ve tam Kate'in yanına ışınlanmak için konsantre oldu.Bir kaç saniye sonra kendini Kate'in yanında buldu.Ondan başka kampta bir iki kez gördüğü Hades'in kızı ve Hermes'in oğlu vardı.Kate...

Kate bir anda yanında bir şey hissetti. O anın şokuyla küçük bir çığlık attı sonra gelenin Tumu olduğunu gördü. Ona yarı şaşkın yarı sinirli bir ifadeyle bakıp "Sen buraya ne zaman geldin?" diye sordu. Sonra sinirini boşverip diğerlerine baktı. İkisi de şaşkındı.

Kate Tumu'ya döndüğünde giysilerinde daha önce görmediği bir şey fark etti. Bir kemer.. Tumu'ya baktı. Ardından tekrar kemere. Sonra "Aman Tanrılarım! Tumu annen sana sihirli eşya vermiş!" diye heyacanlı bir şekilde konuştu. Sonra diğer iki meraklıya dönerek biraz utangaç bir şekilde-neden utandığını o da bilmiyordu- "Şeey Tumu benim sevgilim." dedi.

Kate ağzı bir karış açık Névâ'ya şaşkınlıkla baktı. Bugün gerçekten de tuhaf şeyler oluyordu. Ardından ona gülümsedi. Aslında böyle dostları oldukça böyle sorunları kim takardı ki. "Evet, bugün gerçektende biraz tuhaf bir gün oldu. Seninle dost olacağmı hiç düşünmezdim Névâ.. Ya da yeni bir dost edineceğimi" sonra gülümsemesini biraz daha genişletip "Ya da sevgilimin sihirli bir eşya alacağını ama seni uyarıyorum Tumu sakın beni o şele ikidebir ortaya çıkıp korkutma yoksa fark etmediğin bir anda sırılsıklam olabilirsin" bunları birazcık alaycı bir ifadeyle söylemişti.

Bir süre sessiz kaldılar ama bu o rahatsız sessizliklerden değildi. Ya da Kate'e öyle geliyordu. En sonunda dayanamayıp "Eğer konuşcak bir şey kalmadıysa ben klübeme gidip güzeel bir uyku çekicem" dedim ve meraklı gözlerle-biraz da uykulu- baktım.