Afrodit'in Bulunuşu

Ares, zavallı Ares... Gerçekten çok kötü durumdaydı. Neden bilmiyordum ama bir an kendimi kötü hissettim. Halbuki Hades'in kızı olarak böyle olmamam gerekiyordu. Ama yine de birisini o kadar üzgün görmek beni rahatsız etti.

"Kayıp alan şuralarda bir yerde olmalı" dedim. Lucy iç çekti. Tam bir saattir dolaşıyorduk ve kayıp alandan hiçbir iz yoktu.

"Bu kayıp alanı bildiğini sanıyordum" dedi.

"Evet, biliyorum ama orayı tekrar bulmam zaman alıyor işte. Bekle, babam belki yardım edebilir" dedim ve babamla bağlantı kurmaya çalıştım.

"Baba! Yardım et! Kayıp alanı tekrar bulmamızı sağla" dedim. Tekrar yanıta gerek kalmadan babam yanımızda belirdi. Bir anda nasıl öyle üzgün görünebileceğini anlayamamıştım. Daha bir saat önce mutlu bir adamken şu anda nasıl bu kadar üzgün olabilirdi?

"Baba, sen iyi misin?" diye sordum.

"Hayır, hiç iyi değilim. Sebebini de söyleyeyim: seninle konuşmak için kayıp alan hikayesini ben uydurmuştum Stella, öyle bir yer yok. Yani Afrodit'i kayıp alana götüremediler" dedi. İşte bunu hiç beklemiyordum. Peki o halde ne olacaktı?

"Peki furialar nereye götürdü onu?"

"Yeraltı dünyasına. Afrodit şu anda onu benim kaçırdığımı sanıyor. Onu kurtarmanız durumunda... Yani artık siz bir plan yapın ve hem benim hemde kendi paçanızı kurtarın. Sanırım sadece 1 saatiniz var"

Ölmek istiyordum! Neden şu kehanet şimdi gerçekleşmiyordu ki??

"Peki furialar nereye götürdü onu?"

"Yeraltı dünyasına. Afrodit şu anda onu benim kaçırdığımı sanıyor. Onu kurtarmanız durumunda... Yani artık siz bir plan yapın ve hem benim hemde kendi paçanızı kurtarın. Sanırım sadece 1 saatiniz var"

Ve sonra Hades yok oldu. Stell'le tek başımıza kalmıştık. Athena'dan büyü yeteneği almıştım evet, stratejide de iyiydim... Ama böyle anlarda stres yüklüyken aklıma hiç, iyi bir plan geldiği olmazdı. Kendimizi haklamak kolaydı... ama Hades'i işin içinden nasıl çıkaracağımızı bilmiyordum...

"Pekala Stell, korkarım ki Hades'i kurtarmak için Persephone'yi haksız yere suçlayacağız." dedim üzgünce.

Stell'in onu kendi annesi kadar çok -hatta daha fazla- sevdiğini biliyordum. Keşke başka çaremiz olsaydı ama Afrodit'e onu kaçıranın Persephone olduğunu söylemeliydik. Lafta papatya tacını kimin çaldığını öğrenmeye çalışıyordu ve aklına haliyle ilk olarak Güzellik Tanrıçası gelmişti. Evet, kulağa mantıklı geliyordu.

"Bundan pek hoşlanmadığını biliyorum ama hemen gölge seyahati yaparak bizi Persephone'nin yanına götürmelisin Stell. Ondan bizim için Afrodit'i sorguya çekmesini istesen, sence kabul eder mi?"

Madem ortaya bir yalan atıyordum, inandırıcı olması da gerekiyordu!

Ah, bu plandan hiç hoşlanmamıştım! Hatta nefret etmiştim. Zavallı Persophone'yi bu iş karıştırmayı hiç istemiyordum ama madem tek şansımız buydu, o halde bunu uygulamak zorundaydık. Gölge seyahatinin yoruculuğunu düşünecek vaktim yoktu, hemen Lucy'nin elini tuttum ve Persophone'yi hayal ettim. Gözlerimi açtığımda hemen Persophone'nin yanındaydık. Ama ben durumumuzu anlatamayacak kadar kötüydüm. Persophone koşarak yanımıza geldi. Babamın sarayına yaptığım tarzın hala durması beni çok sevindirmişti ama şu anda acayip uykum vardı.

Persophone ve Lucy beni bir koltuğa taşıdılar. Ben orada birazcık kestirirken Lucy'de Persophone'den bu iyiliği yapmasını rica ediyordu...

rp out---yeni postu Hades'in sarayından yazacağım